yalnızlığın en çok koyduğu an

babamın öldüğünü düşündüğüm zaman

yarın beyaz bi gömlek giyeyim dedim. açtım dolabı çektim bi tane. şu gömleklerin kollarını katlıyorsunuz kısaltıyorsunuz ya. şu işte ha ben onu hiç adam akıllı katlayamam, yamuk yumuk yaparım, genelde ya ablam ya annem yapardı, yoklar. on dakkadır büküp tekrar açıyorum. bok gibi yaptım. gene olmadı. düz ütülü gömleğide oyuncak ettik. ütüde beceremiyom. ütü yapan kimse de yok. deli oldum amk. her an parçalayabilirim gömleği. hayrına biriniz öğretsin valla amk ya.

yalnızlık en çok kalabalığın arasında koyar insana

sinemaya gidersin ama yaninda yorum yapacak biri yoktur,komik sahne olur tek başına gülünmez tadı çıkmaz,yemek yerken sadece yemek yersin,çayı tek başına içerken vs..

doğum günüdür herhalde.

her iş tamam da gece olunca kendi kendine konuşmak, konuşacak kimsenin olmaması bana bu koyuyo zaten konuşucak insan olsa burda niye yazaayımm kardeeşim

hatalar yaparsın,günler geçirirsin,ağlarsın,gülersin,başın ağrır evet ailen vardır ama her şeyi anlatmayı istemezsin birini ararsın ya işte yok ve şu an çok can yakar.

bazen çok komik bi şey okuyorum ya da izliyorum. sonra kendi kendime kankalarla gülerken bi anda duruyorum. o halime çok üzülüyorum lan sözlük. o an benimle o şeye gülen kimse olmuyor ya. o çok koyuyo

ölüm ya ölüm,canından bi parçayı toprağa vermişsin arayacak sarılacak kimsen yok ya daha n'olsun? sonra derler biz dostuz diye dilinizi sikeyim.

gece tavanı izlemeye başladığın an

mutlu çiftleri görünce,içimden "ben ne zaman doğru insanla karşılaşıcam." demiyor değilim.

saatin tik tak sesini tek arkadaşın olarak düşündüğün an

instagramda çok güldüğün bir gönderiye etiketlenecek kimsenin olmaması.

o sigaranın dumanını çekerken çıkan cızırtıyi farkettigim an.

tam diyorum ki ulan çok yalnızım böyle hayat mı olur dertleşecek bir dostum bile yok sonra allah c.c sözleri geliyor aklıma "ben sana çok yakınım" (bakara 186)

başını, gece yastığa koyduğun an.

canın sıkkın dokunsalar ağlayacaksın ama dokunan yok iste öyle bir şey

elin telefona gittiğinde o anki derdini paylaşacak birini bulamamak, bundan dolayı daha da çok umutsuzluğa kapılıp iyice içine kapanmak, işte bana en çok koyan bu sanırım.

aga hani böyle bir şey olur ya acayip dolarsın bunu birine anlatmak istersin kimseyi bulamazsın ya..

gözyaşını umursayan kimsenin olmadığı an

ona kendini ispat icin uğraştığın bir işte başarıyı elde ettiğin fakat artık onun hayatında olmadığı anlar.

Yoğun ve gergin bir iş gününün ardından eve gidip, kendini koltuğa bırakıp duvarlara baktığın an.

Şu an ya. Manitamla yolculuk yapacağım yaşlar da iki halam, eniştem ve amcamla yapıyorum. En azından yolculuğu hayal edecek manitimiz olsaydı

Koymadığı an var mı ki

en çaresiz anımda birini aramaya ihtiyaç duyup arayacak kimsemin olmadığı andır benim için.

Otogarda otobüse binerken vedalaşacak kimsenin olmaması

(#4031272) bu geldi aklıma

Hastalık anı. Toplum içinde bayilinca birini arayalim dediklerindeki boş bakış. Bir sebepten acile gitmek ve "yalnız mı geldin, birini çağıralım" demeleri.

Yalnız olduğunu unuttuğun ve aklına geldiği andır.

hüzünçlü bir şekilde doğum günüm. doğum günlerim öyle partili, kutlamalı geçmez ama ailemin yanındayken en azından ailecek bi pasta keserdik. yalnızlıkla aram genellikle iyi ama doğum günümde çok koyuyor bana. daha çok yüzleşiyormuşuz gibi hissediyorum.

(bkz: karpuz yemek ) Daha doğrusu yiyememek. Mesela hava tam balkonda aileyle, arkadaşla vs oturup karpuz yemelik ama bilin bakalım ne yok. Evet karpuz, aile-arkadaş. Yarımda olsa balkonun şükür ama asdfghjklşi

Valla arkadaşlar bazen her an koyuyor. Bazen de her anından zevk alıyorum. Daha sonra fark ettim ki bu benim elimde. Yani siz yalnızlığa alışmayınca artık yalnızlık alışkanlık değil tercihiniz olunca hiç bir şey koymuyor ..

Hastalandığın andır bence.

Görev dönüşü kimsenin seni karşılamaya gelmemesi...

Mutluluğunu paylaşamadığın andır, paylaşacak kimseyi bulamadığın andır.